"Tnę, sklejam się"

Weronika Teplicka

Moja praktyka artystyczna obejmuje dwa okresy: przed rozpoczęciem procesu psychoterapii (obiekty malarskie) i po jego zakończeniu (projekty fotograficzne).

Odczuwając niepokój związany z prezentowaniem moich prac, gromadziłam je, składałam, a w konsekwencji ukrywałam. Moją metodę – niszczenia i ponownego scalania obrazów –zainicjowałam chcąc poradzić sobie z nadmiarem prac powstałych  w czasie studiów, wielu prób i ćwiczeń oraz z niechęcią do pozbywania się ich, wyrzucania lub oddawania. Szukałam sposobu na skondensowanie, zmniejszenie ich formy i sprawienie, aby stały się łatwiejsze w przechowywaniu. Nieudane i niezaakceptowane obrazy na płótnach zaczęłam ciąć na pasy, a ze scalonych klejem modułów formować nieprzedstawiające układy i struktury. Malarstwo stało się dla mnie materią, z której powstawały kolejne obrazy, a świadomość nieuniknionej destrukcji tych form pozwalała mi tworzyć bez lęku przed oceną. Gest zmiany, przekształcenia i przeobrażenia niezaakceptowanej materii malarskiej w akceptowaną, stawał się dla mnie coraz bardziej istotny.

Sukcesywnie zaczęłam kojarzyć sposób mojego tworzenia z procesem psychoterapii. Wszystkie moje myśli, wspomnienia i sposoby postrzegania rzeczywistości zostały rozłożone na czynniki pierwsze i scalone w nowym porządku, uwolnionym od leków i irracjonalnych, destrukcyjnych myśli. Będąc u kresu tego procesu, zaczęłam odczuwać niepohamowaną potrzebę mówienia o sobie oraz postawienia siebie w centrum moich artystycznych zainteresowań. Eksplorowałam temat siebie jako artystki. Zależało mi również na płynnym przejściu ze sztuki abstrakcyjnej do figuratywnej, przy wykorzystaniu moich wcześniejszych doświadczeń.

Do dokumentowania mojego życia wybrałam aparat w telefonie komórkowym, narzędzie ogólnodostępne i niewymagające specjalistycznej wiedzy fotograficznej. Wykorzystałam fakt, że posiada obiektywy z dwóch stron. Fotografowałam momenty związane z tworzeniem sztuki i codzienne czynności, nadając im równorzędne znaczenie. Ze stałą częstotliwością wykonywałam dwa zdjęcia: fotografowałam siebie i przełączając ustawienia obiektywu, wszystko, co znajdowało się przede mną. Bywały okresy większej i mniejszej intensywności, monotonii i widocznych zmian. Z powstałych zdjęć budowałam kolaże fotograficzne, składane na zasadzie modułów (każde pojedyncze zdjęcie miało wymiary 1 x 1 cm). Projekt rozpoczęłam w 2020 roku, podczas rezydencji w Bałtyckiej Galerii Sztuki Współczesnej, i kontynuuję go równolegle z pracą nad obiektami malarskimi.

Zdania, cytaty, tytuły – wycinki z dzienników, 1996 – 2024, kolejność nie jest chronologiczna:

1. „Maluję to, czego nie mogę sfotografować, fotografuję to, czego nie mogę namalować”
Man Ray
2. “… jeśli coś nudzi wykonane raz, zrób to dwa razy, jeśli wciąż jest nudno, zrób to cztery razy, jeśli…” John Cage
3. Poszukuję momentu powrotu, z abstrakcji do figuracji.
4. „Przykazanie św. Ignacego: po pierwsze nie nudzić!”
5. Znaleźć sposób na skondensowanie moich prac, zmniejszenie, sprawienie, aby były łatwiejsze w przechowywaniu.
6. Nigdy nie wyrzucę żadnego z moich obrazów.
7. Psychoterapia: prace przed, prace po.
8. Wycinki obrazów, wycinki rzeczywistości.
9. Zbieram odrzucone, nieudane obrazy osób artystycznych.
10. „Posiadać świat w postaci obrazów to przeżywać powtórnie rzeczywistość” Susan Sontag
11. „Nic nie jest nudne, jeśli przyglądasz się temu wystarczająco długo” Gustaw Flaubert
12. „Malarstwo jest odpowiedzią na wszystkie pytania”
13. „Ilość może czynić jakość.”
14. „Jeżeli się wstydzisz, przestań być artystką”
15. „Jeśli Cię nie zapraszają, to pojedź sama”
16. Artystka siedzi w pociągu.
17 „Nie obchodzi mnie, że piszę kiepsko, pisać można nauczyć się tylko przez pisanie.”
18. „Kręcisz się w kółko...”
19. „Zakryte – odkryte”
20. Obejrzyj „Człowieka, który śpi” Georgesa Pereca i przeczytaj!
21. Film Józefa Robakowskiego „Bliżej – dalej”

Wernisaż: 08.05. 2024 godz. 18:00 

Wystawa: 08 - 31.05.2024

Galeria Szewska 16; Poznań 

Galeria czynna od poniedziałku do piątku w godzinach 09:00 - 19:00 

W imieniu artystki zapraszamy!