Jan Tarasin Ciągi znaczeń

Jak skategoryzować sztukę balansującą pomiędzy dwoma pozornie sprzecznymi formami artystycznej ekspresji? 
Sztukę oscylującą między obiektywną egzystencją przedmiotu a jego niefiguratywnością?
 
Jak dopasować sztukę do znanego schematu w momencie, w którym jest tym, od czego ucieka najbardziej?
Te problemy zdają się charakteryzować wyłamującą się z jakichkolwiek ram pojęciowych twórczość Jana Tarasina. Trwająca ponad pół wieku aktywność artystyczna Tarasina miała charakter sinusoidalny, który został zdominowany przez tendencję do przedstawienia rzeczy oraz do jej uabstrakcyjnienia i odprzedmiotowienia, będącego jedynie śladem jej wcześniejszego istnienia w rzeczywistości.  
 
Tarasin poszukuje holistycznego znaczenia rzeczy nie dającego się uwikłać w ramy, jakie narzuca horyzont percepcji. Tym, co wiąże tę niezwykle intelektualną i osobliwą sztukę jest próba odpowiedzi na pytanie: czy przedmiot gubi swoje znaczenie i swoją podmiotowość w momencie, gdy traci swoją rzeczywistą formę? Kiedy przestaje być tym, czym było wcześniej? 

Na wystawie w marcu 2023 roku zaprezentowanych zostało około 20 prac malarskich ukazujących jak zmieniał się styl Tarasina na przestrzeni nastepujących po sobie dekad. Uwaga została zwrócona na subtelny proces odrzucania poszczególnych elementów na rzecz kolejnych, które zostają wzbogacone o wcześniej nieprzynależne im znaczenia, treści i formy. Główną oś retrospektywnej narracji wyznaczą prace pochodzące z okresu 40’ - 60’ XX wieku, które od zalążka ukazują proces kreacji tendencji dominujących w późniejszej twórczości Tarasina. Moment graniczny w jego artystycznym rozwoju przypadający na przełom lat 60/70’ XX w zostanie zaakcentowany w postaci oryginalnych i rzadkich obrazów o charakterze reliefowym będących echem wcześniejszych obrazów sztalugowych. Liczne nieustępliwe zmienności charakteryzujące dojrzałą postać tego niesamowicie wysublimowanego stylu będzie można zaobserwować w kompozycjach pochodzących z okresu od lat 70’ kończąc na początku XXI wieku.