Rajmund Ziemski

Całkowite odejście od przedmiotu w celu ukazania sugestywności i umowności jego znaczenia. Zatarcie granic semantyki prowadzące do uchwycenia najbliższego i najbardziej pożądanego przez artystę efektu - wyniku trwającego procesu.

Dla Rajmunda Ziemskiego długoletnia praktyka figuratywności stała się główną przyczyną odejścia od dalszego posługiwania się tą formą i poprowadziła go w stronę sugestywności. Jako jeden z niewielu polskich twórców XX wieku głównie tworzył pejzaże. Jego kompozycje stanowiły materializację różnych stanów wyobraźni artysty oraz fantazji, toteż nie bez powodu często nazywa się je „pejzażami wewnętrznymi”, które odpowiadają aktualnemu stanowi duszy. Używane środki artystycznego wyrazu ograniczały się zazwyczaj do linii o drucianym charakterze oraz rozlanych, strzępiastych plam barwnych, które poprzez zderzenia ze sobą nawzajem były elementem odpowiadającym za narrację ekspresji w obrazie. Różnorodność faktur i quais przestrzenność jawiąca się na poszczególnych planach wpływa na delikatnie ażurowo - reliefowy charakter dzieła. Jego prace sytuują się blisko malarstwa materii rozumianego w sposób iście dosłowny z racji na swoje geologiczne podłoże barwą nawiązujące do kolorytu ziemi.