Teresa Tyszkiewicz

Kobieta, materia, matka, natura. Pokazanie organicznej przynależności ciała człowieka do materialnej rzeczywistości. Rozpoczęcie dyskusji na temat dydaktycznej roli sztuki, która poprzez prowokację zmusza odbiorcę do refleksji.

Twórczość Teresy Tyszkiewicz niewątpliwie odegrała pierwszoplanową rolę w kształtowaniu się polskiego ruchu neoawangardy oraz sztuki erotycznej. Jej prace stanowią rozwinięcie dwóch problemów, na które sztuka w XX wieku ponownie szukała odpowiedzi. Pierwszym z nich był kobiecy sposób jej doświadczania, zaś drugim ukazanie fizycznego zawiązku człowieka z materią.

W celu wizualizacji tej zależności bardzo często w tworzonych przez Tyszkiewicz kompozycjach problematycznym staje się rozróżnienie ciała od otaczającej go materii grochu, makaronu, pierza czy piasku, czego modusem jest cielesne i efemeryczne eksplorowanie materialnego wymiaru rzeczywistości.

Po serii sensualnych i zabarwionych erotyzmem filmów, które powstały we współpracy z mężem Zdzisławem Sosnowskim zaczęła tworzyć kompozycje, w których najważniejszym elementem były multiplikowane szpilki powbijane w płótno i czasem połączone cienkim drutem lub linką. Ze względu na osobistą relację artystki z tworzonym obiektem właśnie te prace zajmują szczególne miejsce w jej różnorodnej twórczości. Jak sama mówiła sam proces wbijania szpilek w płótno, był dla niej bardzo intymnym doświadczeniem, gdyż dało jej to możliwość przepracowania traumy wynikającej z tłamszącej artystkę - kobietę rzeczywistości.

Stosowana przez Tyszkiewicz paleta barwna składała się jedynie z 4 kolorów: czarnego, złotego, czerwonego i białego.