Kobieta, materia, matka, natura. Pokazanie organicznej przynależności ciała człowieka do materialnej rzeczywistości. Rozpoczęcie dyskusji na temat dydaktycznej roli sztuki, która poprzez prowokację zmusza odbiorcę do refleksji.

Twórczość Teresy Tyszkiewicz niewątpliwie odegrała pierwszoplanową rolę w kształtowaniu się polskiego ruchu neoawangardy oraz sztuki erotycznej. Jej prace stanowią rozwinięcie dwóch problemów, na które sztuka w XX wieku ponownie szukała odpowiedzi. Pierwszym z nich był kobiecy sposób jej doświadczania, zaś drugim ukazanie fizycznego zawiązku człowieka z materią.

W celu wizualizacji tej zależności bardzo często w tworzonych przez Tyszkiewicz kompozycjach problematycznym staje się rozróżnienie ciała od otaczającej go materii grochu, makaronu, pierza czy piasku, czego modusem jest cielesne i efemeryczne eksplorowanie materialnego wymiaru rzeczywistości.

Po serii sensualnych i zabarwionych erotyzmem filmów, które powstały we współpracy z mężem Zdzisławem Sosnowskim zaczęła tworzyć kompozycje, w których najważniejszym elementem były multiplikowane szpilki powbijane w płótno i czasem połączone cienkim drutem lub linką. Ze względu na osobistą relację artystki z tworzonym obiektem właśnie te prace zajmują szczególne miejsce w jej różnorodnej twórczości. Jak sama mówiła sam proces wbijania szpilek w płótno był dla niej bardzo intymnym doświadczeniem, gdyż dało jej to możliwość przepracowania traumy wynikającej z tłamszącej artystkę - kobietę rzeczywistości.

Stosowana przez Tyszkiewicz paleta barwna składała się jedynie z 4 kolorów: czarnego, złotego, czerwonego i białego.