Manifest, akcja, działanie, oryginalność, fetysz. Patrzenie z nadzieją w przyszłość i próba wskrzeszenia wiary w drugiego człowieka niewątpliwie charakteryzują twórczość Tomka Kawiaka.

Właściwością sztuki nie jest dla niego tylko jej wartość estetyczna, lecz także, a w zasadzie przede wszystkim funkcja reprezentacyjna mająca na celu swego rodzaju wybudzenie ludzi z amoku codzienności i zwrócenie ich uwagi na sprawy nadrzędne budujące człowieczeństwo.

Centralne medium w jego twórczości obok aktów performatywnych zajmują kompozycje rzeźbiarskie. Jednakże, nie są to rzeźby rozumiane jako jednostkowy wynik aktu twórczego tylko multiplikacje tej samej formy poddanej delikatnej wyrazowej deformacji. Kompozycje takie jak: cegły czy dżinsy znajdują się niemalże na całym świecie i stanowią niekończący się - przypominający rodzaj cyklu - dialog artysty z rzeczywistością.

Kawiak w swoich pracach często używa przedmiotów niemalarskich tj. szczotki, koce azbestowe, ostrza, łańcuchy i liny.