Henryk Stażewski

Budowa, konstrukcja, struktura jako medium świadczące zarówno o trwałości, jak i rozwoju świata. Przeświadczenie o wyższości matematyki i geometrii nad wewnętrznymi emocjami będącymi gwarantem indywidualności człowieka, a więc zwiastunem pewnego nieporządku. Dla Henryka Stażewskiego jednego z najważniejszych prekursorów konstruktywizmu w Polsce nauka opierająca się na powtarzalności przyjętych schematów była jedyną drogą prowadzącą do utrzymania porządku konstrukcyjnego wewnątrz obrazu.

Obecne w tworzonych przez artystę od lat 50’ reliefach uporządkowanie doprowadzało do upragnionego przenikania się przestrzeni wewnętrznej - obrazowej z przestrzenią zewnętrzną – rzeczywistą, czyli do kreacji idealnego konstruktywistycznego dzieła. Zunifikowanie tychże rzeczywistości stało się możliwe dzięki uznaniu za główny element malarskiego wyrazu formy kwadratu, który dla Stażewskiego był jedynym naturalnym i metafizycznym kształtem pozwalającym na trwanie i ujawnianie się.

Początkowo białe - świadczące o uniwersalności świata, natury i sztuki  kwadraty zaczęły być multiplikowane i przybierać różniące się od siebie jedynie pigmentem barwy unaoczniając tym samym ruch obecny w przedmiotach statycznych. Według Stażewskiego sztuka nowego wchodzącego w epokę współczesności świata i człowieka powinna prowadzić do estetycznego uporządkowanego poprzez kolektyw momentu.